Prediker Klink ziet geen reden om elektroshocktherapie met geweld aan banden te leggen. Dit roept vragen op bij mensen.
De angst voor dreiging is groot. ECT kan de levensstijl beïnvloeden en ook een traumatische impact hebben. Mogelijke langdurige of blijvende bijwerkingen en ook letsel worden onderbelicht, evenals de impact van toepassing bij jongeren. De wetenschappelijke onderbouwing is niet echt transparant.
‘ In Nederland worden – met instemming van de persoon – zo’n 13.000 ECT-sessies per jaar gegeven bij zo’n 650 cliënten’. ‘Dit gebeurt op 24 psychiatrische afdelingen van een basisgezondheidszorg en in 11 psychiatrische ziekenhuizen. De Bopzis-registratie van de IGZ laat zien hoe vaak GGZ-instellingen ECT melden onder dwang. In de periode 1999-2008 gebeurde dit doorgaans 13 keer per jaar. De afgelopen tien jaar zijn er in totaal 135 aangiften gedaan van gedwongen ECT-behandelingen (Klink 2009).’.
In reactie op wetgevende vragen van Bouwmeester en Spekman over het gebruik van elektroshocktherapie onder dwang, ziet minister Klink van Welzijn, Welzijn en ook Sportieve activiteit geen reden om ECT onder dwang te beperken (Kamerstuk, 28/9/2009 – 2009Z16074).
Normen Nederlandse Psychiatrische Organisatie (NVvP) definitief.
De richtlijn ‘Elektroconvulsietherapie’ van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) en onderzoek van het expertteam zijn cruciaal in de reactie van de minister.
Daarbij houdt de Pandorastructuur rekening met de soepelheid van de NVvP-standaard ‘Obsessiebesluitvorming: opname en behandeling’ opzienbarend. Hij specificeert: ‘In termen van zowel effect op symptomen als levensstijl, doet gedwongen therapie niet onder voor vrijwillige behandeling. Dit is ideaal onderzocht voor psychotrope medicatie en ook voor ECT (1:3; p. 9)’. […] ‘Het gedwongen gebruik van medicamenteuze of elektroconvulsietherapie (ECT), gebaseerd op het bewijs uit de literatuur, is niet alleen even efficiënt als het vrijwillige gebruik ervan, maar er is evenmin bewijs van een schadelijk effect op therapietrouw of voor trauma creëren (PTSS). Echte opties die als dwangtherapie kunnen worden ingezet, zijn er niet. (1:13; p. 13)).’.
We betwijfelen dat ‘ECT onder dwang niet ondermaats is aan vrijwillige therapie’.
De validatie van deze verklaring is niet erg duidelijk, er is geen rekening gehouden met het standpunt van de persoon. ECT kan zeker de levensstijl beïnvloeden en ook een traumatiserend effect hebben. Gedwongen ECT kan extra angst en spanning veroorzaken.
Juridische uitbreiding van browbeating vergroot zorgen door minimale therapiekeuzes: gedwongen medicatie of elektroshocktherapie.
De ontwikkeling van wettelijke dwangkeuzes (aanpassingen Wet Bopz; lasten Wet GGZ) maakt ons terughoudend voor de eerder genoemde betekenis van het begrip behandelplicht: 4:1; blz. 131.132).’.