Ik ben Eva, 35 jaar oud. In januari 1996 werd ik echt opgenomen op de psychiatrische afdeling van een algemene gezondheidsinstelling. Dit hangt samen met angst met ernstige suïcidaliteit. Omdat andere therapieën geen effect hadden, werd besloten om elektroshock 1 te gebruiken. Na 3 jaar ziekenhuisopname kan ik eindelijk worden ontslagen dankzij de ECT en momenteel, meer dan twee en ook een half jaar later, ben ik nog steeds depressief.
Achtergrond
Ik ben de jongste in een gezin met 3 kinderen. We werden extreem beveiligd opgetild, dit gaf altijd een echt veilig en zeker gevoel. Zowel de duur als de middelbare school is er een van blijdschap, maar ook met verdriet: mijn beste vriend en ook mijn eerste liefje zijn overleden. Ik ervaarde ook veel spanning. Ik moest mijn best doen op school, om ervoor te zorgen dat ik niet aan mijn eigen eisen kon voldoen en kwam daardoor ook voortdurend tekort. Als gevolg daarvan was mijn efficiëntie op de universiteit armoedig en voelde ik me inferieur aan mijn klasgenoten. Het was ook een periode van veel plezier; dit was vanwege de sport waar ik erg fanatiek in was en ook waar ik mijn eigen behoeften kan vervullen. Ik voelde me opnieuw gewaardeerd door zowel vrienden als klasgenoten.
Na de middelbare school ging ik medicijnen studeren. Dit was echt een geweldige studie, maar mijn onzekerheid over mezelf en mijn efficiëntie bleef, ondanks mijn geweldige resultaten.
In februari 1992 ben ik afgestudeerd als arts. Daarna begon ik medische stagiaires te instrueren aan de universiteit. Dit heb ik 2,5 jaar met veel toewijding en plezier gedaan. Echt, dat was niet wat ik wilde, maar toch deed ik het omdat ik echt niet probeerde om in de patiëntenzorg te komen; Ik voelde me echt te beroerd. Ik nam aan dat ik onvoldoende kennis had en vond de verplichting echt te groot. Na enige tijd daadwerkelijk als opvoeder gewerkt te hebben, begon het te kriebelen en zette ik mijn zorgen over de streep en begon ik ook aan de opleiding tot huisarts.
De allereerste symptomen van depressie
In september 1995, ook verhuisd, ben ik begonnen met de opleiding. Het werd al snel duidelijk dat ik erg gespannen en uiterst onzeker was. Een schrijnende ervaring met een man en een inbraak in mijn auto speelden ook een rol voorafgaand aan dat begin.
Zoals altijd probeerde ik de onzekerheid voor iedereen te verbergen. Ik had echt het gevoel dat ik op dit moment alles over elke ziekte zou moeten herkennen, evenals een hypothese over wat ik misschien niet zou ervaren in mijn diensten en wat ik verkeerd zou kunnen doen. Als huisarts in opleiding functioneer je in principe zelfstandig, maar heb je wel regelmatig overleg met je instructeur, een huisarts met dezelfde techniek als waar jij werkt.
Ook als je niet helemaal zeker bent van een patiënt, kun je altijd je fitnessinstructeur om advies vragen. Ik heb nooit het risico genomen om om suggesties te vragen. Ik nam aan dat dat stom leek en misschien ook wel een bewijs voor de trainer dat ik zeker niet geschikt was.
- Het was dus een eenzame en ook onduidelijke tijd, waarin de stress hoog opliep en zo erg dat ik amper sliep, me niet meer kon concentreren, niet meer voor mezelf zorgde, (bijna) stopte met consumeren en ook nog last had van snikken.
- Ik trok bovendien de telefoonstekker uit het stopcontact om er zeker van te zijn dat ik geen contact had met anderen, zodat ze zeker niet mijn spanning zouden ontdekken.
- Bovendien stortte ik me volledig in mijn opleiding en leren; Ik onderzocht elke vrije minuut die ik had. Ik moest tenslotte weten wat ik moest doen als ik met iemand werd aangesproken. Ik besefte dat als ik een foutje maakte, ik het nooit kan vergeven en er misschien zelfs niet mee om kan gaan.
Ik geloofde dat ik door simpelweg plaats te nemen zeker gebruik zou maken van de carrière en me nog positiever zou voelen, wat na verloop van tijd de stress en verschillende andere sensaties vanzelf zouden verdwijnen. Zo was het vroeger eigenlijk altijd.
Na ongeveer 2 maanden kon ik die toestand niet langer bijbenen en ook begon ik depressief te worden, ik hield het niet langer uit en begreep niet hoe ik er ooit uit zou kunnen komen. Ik had geen gunstige gevoelens meer, alles was negatief getint. Ik had de meeste kans om met een voorsprong te maken te krijgen, maar toen ik daarvan terugkwam of het was een weekendje weg, voelde ik me echt niet op mijn gemak. Dit sombere gevoel van verloren zijn is nooit verdwenen.